روزی از منطقه ولنجک پاین آمدم و سوار یک تاکسی شدم، در صندلی عقب یک خانم با دخترش نشسته بود و من نیز در کنار شان نشستم. وقتی نشستم متوجه شدم که خانم احساس ناراحتی میکند و زیر لب افغانی افغانی میکند. چند قدم راه که امدیم این خانم از راننده خواست که نگه دارد. راننده هرچه اسرار کرد انها موافقت نکردن و از ماشین پیاده شدن، هنوز چند قدم راه نرفته بودن که راننده عذر من را خواست و از انها خواهش نمود که دوباره سوار ماشین شود. من متوجه نبودم که مشکل من هستم، وقتی از ماشین پیاده شدم و انها دوباره سوار شد فهمیدم که مشکل من بودم.  از ماشین پیاده شدم مقدار راه را پیاده امدم، و در خیابان ولیعصر سوار اتوبوسهایی میدان ولیعصر شدم تا به اتاقم که در نزدیکی پارک ساعی حوالی آرژانتین بود بروم.  صندلی خالی که بود نشستم، در ایستگاه بعدی عده سوار شدن که یکی از آنها بدون کدام مقدمه به من گفت: افغانی بلند شو بینم من بیشینم! من سر باز زدم. این کارم چند دلیل داشت. یک زیاد خسته بودم و توانایی سرپا ایستادن را نداشتم. دو این ادم بسیار با لحن بد ازم خواست که صندلی را به او بدم. چند بار اسرار کرد و من اسلن حرفی نزدم، انگار چیزی نشینیدم.  ناراحت شد و گفت: خارکوسته عوضی با تو هستم، افغانی اینقدر پررو ندیده بودم. بلند شو وگرنه پدرت را در میارم افغانی کثافت. من بلند نشدم و زیر لبم گفتم خارکوسته عوضی خودت. هر دو دستش را حلقه کرد دور گردنم، تا توانست فشار داد. داشتم خفه میشدم و در همین حال بلندم کرد، و چند مشت دیگر هم به صورتم کفت. دماغم خون شده بود، و من با دستمال جلوی خونریزی را گرفتم. به میله اتوبوس تکیه دادم و از میله دیگر دستم را گرفتم، تا مبادا با تکانهایی اتوبوس زمین بیافتم.  چند نفر دیگرش کنارم ایستاده بودن و فکر نمیکردم که آنها میخواهند باز هم مرا ازار بدهند. یکیشان دستش را روی دستم بر میله اتوبوس گذاشت، و با تمام قدرت فشار میداد. من هرچه تلاش میکردم تا دستم را از زیر دست این آدم رها کنم نمیتوانستم. همزمان یکی دیگرش دست میکرد تو خشتکم و  . . . .  آنزمان من سیزده سالم بود و خیلی خرد بودم، درست در سالهایی اول حکومت خاتمی بود. آنشب من به اتاق رسیدم، اما این تنها چیزی نبود که من در ایران دیدم.

روزی از خیابان ستارخان به فلکه صادقیه آمدم و قصدم نیز این بود که به اتاقم در جهار راهی مرزداران بیایم. خودم را به اتوبوس نرسانده گرفتار یک دسته از ادمها شدم که دورم را گرفته بودن و به من حمله ور شدند. کتک حسابی خوردم و دستم آسیب دید. خود تان فکر کنید وقتی یک نفر 15 ساله بین بیست نفر  نفر گرفتار شود او چگونه میتواند از خودش دفاع کند؟ به هر شکلی بود فرار کردم و سوار تاکسی شدم و بطرف چهار راهی مرزداران آمدم. در چهار راهی مرزدارن که رسیدم از تاکسی پیاده شدم چند قدمی نرفته بودم که یکی از پشت سرم داد زد: افغانی کثافت کجا در میری؟  خواستم فرار کنم ولی خودشان را بهم رساندند. دستم اسیب دیده بود و نمیتوانستم از خودم دفاع کنم. هرچه داشتم در روز روشن در بین جمعیت ازم گرفتند و خودم را نیز تا توانستند کتک کاری کردند. وقتی به اتاق رسیدم تازه متوجه شدم که سرم داغون شده است و لباسهایم خونی شده است. صاحب کار به کلانتری برد و شکایت کرد ولی هیچ اتفاق نیافتاد. چند روز بعدش همان آدم ها را در فلکه صادقیه دیدم.

روزی به پارک نیاوران رفته بودم برایی هواخوری، پسر بچه شاید نه ساله و یا کمتر ازم خواست که به سوالش پاسخ دهم. رفتم کنارش و گفتم چه میخواهی؟ گفت: بیبینم شما افغانیها چرا اینقدر قیافه تان کیری است؟ من مات مبهوت ماندم، در جواب این بچه هشت نه ساله چه بگویم؟ ایا واقعآ قیافه ما افغانیها اینقدر زشت است؟ چرا باید یک بچه چنین سوال نماید؟ ایا کیر زشت است؟ چه چیز باعث میشود که چنین فکر در ذهن یک پسربچه شکل بیگیرد؟  بگزریم خاطره دیگری میگویم.

از سراه استخر واقع در فلکه چهارم تهران پارس سوار تاکسی شدم، مقصد میدان نوبنیاد بود یک نفر راننده و یک نفر هم که خودش را مسافر نشان میداد در صندلی عقب نشسته بود. من خواستم در صندلی عقب نشینم ولی راننده اسرار کرد که در صندلی جلویی بنشینم. هوا تاریک شده بود و من تازه ازکار تعطیل کرده بودم. در اتوبان شهید بابایی رسیدیم و مردی که در عقب بود یک چاقوی گنده را گذاشت زیر گلویم و گفت: هرچه داری بریز! من هیچ نداشتم و یک کم کرایه تاکسی که داشتم ازم گرفت. کفشم، کاپشنم، ساعتم، تیشرتم، را نیز گرفت.  در حین رفتار در ماشی را باز کرد و با کمک راننده مرا از ماشین پرت کرد به کناراتوبان. من سه ساعت بدون کفش و کاپشن، اون هم در زمستان که تازه از راه رسیده بود منتظر ماندم و هیچ ماشین مرا سوار نمیکرد. آخر سر خانم مرا سوار ماشین خود نمود و به پارک وی رساند که اتاقم بود.

اتاقم در فرمانیه بود و مهندیس درانجا کارهایی برق را انجام میداد، ازم خواست که خانه شان را کاشی و سرامیکش را عوض نمایم. هر روز صبح با ماشین میامد دنبال مان و ما را سرکار میبرد، ظهر نیز با خانواده شان با هم عذا میخوردیم. این مهندیس از کارم خوشش آمده بود و میگفت من با یک شریکم در کرج ساخت ساز داریم، خیلی مایلم که کارهایی سنگ و سرامکیش را شما انجام دهید. ما هم از ایشان خاطره خوبی داشتیم و با ما خیلی مهربان بود. کار کرج را گرفتم و شروع کردم، هرچه گفتم قرار داد، سرباز زد و گفت ما که این حرفا را نداریم. ما نیز اعتماد کردیم و کار را ادامه دادیم، در وسط کاروقتی ازش پول خواستیم امروز فردا میکرد، وقتی زیاد پافشاری کردیم گفت تا کار را تمام نکنی از پول خبر نیست. ما هم چون به ایشان اعتماد داشتیم کار را ادامه دادیم و وقتی کار تمام شد برایمان یک چک کشید که مال شش ماه دیگه بود. بعد شش ماه چک را بردند به بانک ( ما حتی یک تراول چک را در بانک نقد کرده نمیتوانیستم چه برسد که چک را نقد نمایم. کارت را که خود شان داده بود قبول نداشتند) چک برگشت خورد و نقد نشد. چک را نیز یک صاحب کار دیگه برده بود که نقد نماید. خلاصه پول بی پول و هرچه کار گرده بودیم و مسرف کرده بودیم سوخت.

اینها همه بخش خیلی کمی از خاطرات من درر ایرن است و خاطرات زیادتر و بد تر هم دارم که در اینجا قابل نوشتن نیست.  خیلی تآسف میخورم برای مردمم و جامعه ام که چه برسرمان آمده است. اما بخش درد آورترش اینجاست که خیلی از ایرانیها تنها دولت را در چنین قضایا متهم میکند که اینطور هم است و هم نیست. همچنین خیلی های شان استدلال میکنند که افغانی ها در ایران جرم مرتکب شده است. شاید درست باشد، اما دلیل نمیشود که یکی جرم کند و یک کودک چند ساله تاوان پس بدهد. نمیخواهم همه ایرانیها را متهم نمایم که چنین است ولی ملت ایران هم بی تقصیر نیست. ایرانی های یک دماغ خاص دارند و این باعث میشود که به قضایا دید دیگری داشته باشد. خودخواه هستند و مغرور هستند و خودشان را برتر میدانند. شاید من اشتباه نمایم ولی این ذهنیت است که در مدت سیزده سال در ایران برایم بوجود آوردند. من کسی هستم اوردوگاه سفد سنگ فریمان و اوردوگاه قم و اوردوگاه عسکر اباد ورامین تهران را دیده ام و خاطرات دارم که بد تر از اینها است که نوشتم.